Nienawiść.

     I wreszcie upragniony weekend! Ten tydzień był strasznie męczący, głównie przez próbną maturę. Może nie byłoby tak źle, gdybym potrafiła podejść do niej na luzie. Ale odkąd znalazłam dla siebie wreszcie kierunek na którym mi zależy, zaczęłam cały czas analizować czy z moją wiedzą w ogóle się tam dostanę. Więc teraz wszystko przybrało formę nieustannego obliczania procentów i porównywania ich z tamtego rocznymi progami na studia.

     Poza tym dwa dni temu miałam niezwykle dziwną rozmowę z pewną kobietą. Jest mi ona właściwie obca, tyle, że widziałam ją kilka razy w pracy (a właściwie to wolontariacie). Zdarzyło się więc, że ostatnio wracałyśmy razem do domu i oczywiście, żeby uniknąć niezręcznej ciszy, zaczęłyśmy rozmawiać o byle czym. Wiedząc, że przez ostatnie kilka miesięcy mieszkała we Włoszech, za naturalne uznałam, że musiała dobrze poznać język. Zapytałam ją więc od niechcenia o to, czy dobrze go zna. I wtedy nagle jej ton głosu przybrał taką barwę, że poczułam się idiotycznie. Tak krzyknęła "wcale!", że aż mną wstrząsnęło.            Szłam więc w ciszy, aż uspokoiła się trochę i dodała, że nie chce znać tego języka, bo nienawidzi tego kraju i ludzi stamtąd. I to stwierdzenie nie byłoby takie straszne, gdyby nie powiedziała tego w sposób w jaki to powiedziała. To znaczy w jej głosie było tyle zacięcia, że od razu zdałam sobie sprawę, że ona dosłownie ich nienawidzi. Nie 'nie lubi', ani 'nie przepada' - po prostu nienawidzi. Ja sama oczywiście dalej szłam w milczeniu, bo co odpowiedzieć na takie stwierdzenie? Pomyślałam więc, że może ktoś tam zrobił jej krzywdę. I wiele się nie pomyliłam. Pali A. wyjaśniła, że Włochy zabrały jej wszystkich których kocha, czyli dzieci. Sama pojechała tam tylko do nich. Nie chciała znać Włochów, nie chciała zwiedzać Włoszech, nie chciała uczyć się Włoskiego. Tak więc kontaktowała się tylko ze swoimi dziećmi i tylko po polsku. A to wszystko wynikało z jej nienawiści. Oczywiście w taki sposób nie dało się tam żyć więc wróciła. A teraz... siedzi sama w Polsce i także jest nieszczęśliwa.

     Po tej rozmowie zaczęłam zastanawiać się jak pokierować moich życiem. Co zrobić, żeby pewnego dnia nie stać się tak pełną nienawiści i samotną osobą? Tak rozgoryczoną, że wszyscy najbliżsi ją porzucili? Podobno 'to jak żyjemy zależy tylko od nas'... Szczerze, chyba dużo w tym prawdy. Pani A. byłaby teraz we Włoszech ciesząc się towarzystwem dzieci, gdyby nie była tak uparta i zawzięta. Gdyby zapomniała o uprzedzeniach i otworzyła się na to czego nie toleruje

Dużo w tym nauki dla mnie i mam nadzieję, że dla Was również.

Postaram się przypominać sobie zawziętą twarz tej kobiety za każdym razem,

 gdy nie dam komuś lub czemuś szansy na poznanie.

Nie warto tak się zamykać.

◄| Kinga |►